Menu
O wykonaniu odwiertu zdecydował Narodowy Komitet Rozwoju Technicznego w ramach programu geotermii. Plany budowy przygotowało Przedsiębiorstwo Projektowe Budownictwa Lądowego. Dyrekcja Zakładu Przedsiębiorstwa Badań i Wierceń Wodnych w Cegléd rozpoczęła wykonywanie odwiertu w dniu 3 listopada 1965 r. Został on ukończony w dniu 24 lutego 1966 r. Powszechnym mitem rozpowszechnionym w mieście na temat zakładu jest to, że poszukiwano węglowodorów. W rzeczywistości geolodzy już wcześniej sygnalizowali obecność wód termalnych. Wcześniej na terenie powiatu przeprowadzono podobne wiercenia w miejscowościach Mihályi i Győr. Miejscem znaleziska był ogród zakładu doświadczalnego Rolniczej Szkoły Wyższej położony przy drodze Lucsony. Początkowo wiercenie było utrudnione przez gruby żwir. Po osiągnięciu głębokości 2000 m na powierzchnię wydostał się 12-metrowy słup wody. Wiertło spenetrowało 193 warstwy ziemi. Pod płytką warstwą brązowego mułu natrafiono na 100 metrów grubego żwiru i 93 metry żwiru piaszczystego, a następnie warstwy margla gliniastego, piasku i gliny.
Woda termalna zawiera mało osadów, ma wysokie zasolenie, charakter alkaliczno-wodorowęglanowy, chlorkowy z domieszką jodu i fluoru oraz niską twardość. Warstwę wodonośną stanowią szare piaski górnopanońskie. Temperatura wody na wyjściu wynosi 74o C, a wydajność wody osiąga 1250 litrów na minutę. Koszt wykonania odwiertu – według ówczesnych cen – wyniósł 4,8 mln forintów. Rada Miejska Mosonmagyaróvár podjęła się odprowadzania wody rzecznej rurami eternitowymi i otrzymała prawo do korzystania z państwowej studni – prawo zarządu.
W 1987 r. w pobliżu Dunaju Moszońskiego, obok przystani dawnej fabryki dziewiarskiej, powstała druga studnia z wodą termalną. To także nie odbyło się na koszt miasta, bo wygrało ono dotację na ten cel. Dziś uzdrowisko korzysta z obu tych źródeł.
Początkowo woda płynęła swobodnie i wszyscy mogli się w niej kąpać. Można było także bez ograniczeń pobierać wodę do domowej kuracji. Państwowe Gospodarstwo Rolne Lajta-Hanság zaczęło dostarczać wodę cysterną do Szpitala Miejskiego i Powiatowego, gdzie utworzono oddział doświadczalny w celu sprawdzenia działania leczniczego wody. Dr Imre Fekete, dyrektor szpitala, i dr Pál Péter, główny reumatolog, byli głównymi zwolennikami tych badań. Prowadzili oni prace w budynku poradni chorób płucnych (ówczesny oddział chorób zakaźnych), wybudowanym w 1928 roku. Wyniki były bardzo zachęcające i udało się doprowadzić do tego, że minister zdrowia uznał tutejsze wody termalne za wody lecznicze (decyzja nr 726/Gyf.1967.). Była to pierwsza certyfikowana woda termalna w województwie, co dawało ogromne możliwości. Były nawet plany utworzenia państwowego sanatorium, ale centralne wsparcie otrzymały tylko uzdrowiska w stolicy i wokół Balatonu. Zlecenie na zaprojektowanie miejskiego kąpieliska leczniczego otrzymało Przedsiębiorstwo Budowlano-Projektowe z Budapesztu. Faktyczne zarządzanie organizował, koordynował i realizował szef miejskiego wydziału budownictwa, inżynier László Korbonitz, który rozpoczął eksploatację na koszt rezerw miejskiego budżetu.
Pierwszy projekt, który dotyczył wody termalnej, odnosił się do zawartości gazów w wodzie. Chemicy z miejscowej szkoły rolniczej chcieli wykorzystać do celów grzewczych metan, stanowiący dwie trzecie gazów towarzyszących. W tym czasie bowiem do powietrza wypuszczano rocznie gaz o wartości 210 000 forintów. Technologia wydobycia gazu nie była jeszcze opracowana i w związku z tym propozycja innowacji nie została w żaden znaczący sposób uwzględniona.
Oczywistym sposobem wykorzystania wody było ogrzewanie. Do tego zadania zgłosiły się Wyższa Szkoła Nauk Rolniczych i miejscowy szpital. Do uczelnianego zakładu hodowli alg i laboratorium oraz do szpitala zaczęto doprowadzać rurociągi i wodę termalną. Dopiero później okazało się, że nie jest to zbyt dobra metoda ze względu na odkładające się osady. W każdym razie w pierwszym roku na prace projektowe i budowę rurociągu wydano 762 230 forintów. Kwota ta pokazuje również, jak poważnie potraktowano tę formę zagospodarowania wody. „Bezpośrednie” ogrzewanie wkrótce się rozpoczęło i trwało do zimy 1969 roku. Wówczas Béla Veres, dyrektor ds. ekonomicznych, zasygnalizował, że z powodu dużej liczby awarii grzejników szpital zmuszony jest do przejścia na ogrzewanie olejowe.
W grudniu 1967 roku miasto nabyło prawa do dwóch hektarów ogrodów, będących w administracji szkoły wyższej, zapisanych pod dwoma numerami księgi wieczystej. Biuro Projektów Rady Województwa Győr-Sopron otrzymało zlecenie na zaprojektowanie dwóch basenów w kształcie nerek. Zadanie polegało w zasadzie na adaptacji projektów basenów w Győr, które otwarto w 1968 roku. Ta forma basenu z miejscami do siedzenia była popularna w ówczesnych węgierskich kąpieliskach zdrowotnych. Kontrakt na budowę otrzymał Wydział Realizacji Państwowego Zakładu Inżynierii Lądowej Lajta-Hanság. Wartość umowy określono na 849 586,65 forintów. Pierwsze pokrycie istniejących do dzisiaj basenów wykonane było z płytek Mettlach, które zaczęły się kruszyć już w pierwszym roku po ułożeniu. Projekt zaplecza socjalnego kąpieliska wykonało to samo biuro projektów, ale do momentu otwarcia zapewniono jedynie tymczasowe szatnie i toalety. Spośród lokalnych firm największy wkład w powstanie kąpieliska wniosła Fabryka Tlenku Glinu i Sztucznego Korundu w Mosonmagyaróvár, która przeprowadziła naukowe badania wody i nieodpłatnie wybudowała węzeł wymiany ciepła. Na odgazowywacz, zbiornik wody i jednostki maszynowni zajęto ogród po północnej stronie basenów. Urząd wojewódzki nalegał na szybkie wdrożenie, argumentując względami polityki społecznej. Procedura wdrożeniowa została następnie zakwestionowana przez Przedsiębiorstwo Projektowe Budownictwa Lądowego, ponieważ obiekt został wybudowany bez uwzględnienia ostatecznego projektu. Ogrodzenia nie udało się dokończyć przed otwarciem obiektu.
Do jego wykonania wykorzystano również prace społeczne. Prace ziemne i betonowanie wykonywano przy pomocy sprzętu Zakładu Gospodarki Komunalnej w późnych godzinach popołudniowych. Fabryka Maszyn Rolniczych w Mosonmagyaróvár (Kühne) wykonała słupki i bramy. Pierwsze ogrodzenie zostało jeszcze wykonane z elementów prefabrykowanych. Aby dostarczyć zimną wodę, trzeba było wywiercić dwie studnie o głębokości 25 metrów, ponieważ przedsiębiorstwo wodociągowe nie zapewniało wystarczającej ilości wody do mieszania. Budowę prowadził Oddział Przedsiębiorstwa Badań i Wierceń Wodnych w Lajosmizse. Jedna ze studni znajdowała się zbyt blisko ogrodzenia terenu uniwersyteckiego od strony Lucsony, co wywołało dezaprobatę Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej. Później wywiercono płytszą studnię, którą następnie trzeba było zamknąć. Instytut Inspekcji Jakości Budownictwa (Győr) stwierdził wiele uchybień w procesie budowlanym. Ściany basenów były porowate i latem 1968 roku pojawiło się na nich pięć 5 pęknięć. Fabryka Tlenku Glinu i Sztucznego Korundu wykonała prace techniczne. Działania utrudniał fakt, że do września 1968 roku zakład energetyczny nie był w stanie dostarczyć energii elektrycznej. Dyrekcja Poczty w Sopron zażądała astronomicznych pieniędzy za założenie linii telefonicznej powołując się na brak możliwości technicznych, dlatego w momencie otwarcia kąpieliska nie było w nim telefonu. Proces przekazywania do użytku zakończył się 18 kwietnia 1969 roku. Od następnego dnia można się już było kąpać.
Oficjalne otwarcie miało miejsce 8 maja i zostało zrelacjonowane w wojewódzkiej gazecie Kisalföld. Mimo początkowo trudnych warunków, kąpiący się szybko polubili nowy obiekt. W dzień powszedni liczba odwiedzających wynosiła około pięćdziesięciu, ale w pierwszą słoneczną niedzielę było już 800 osób. Opłata za wstęp wynosiła wtedy 5 forintów za pół dnia. Studenci, emeryci i wojskowi płacili 3 forinty. Dzieci z wielodzietnych rodzin nauczycieli akademickich z Lucsony nie płaciły nawet ulgowego, grupowego biletu studenckiego w cenie 1 forinta, po prostu wchodziły. W tym czasie ceny biletów ustalał odpowiedni wydział rady wojewódzkiej na podstawie trzech ustaw krajowych. Pierwszym kierownikiem placówki został József Vörös. (Po nim byli László Botlik, st. Gellért Vas, Gábor Zsebedits, Béla Markó i Sándor Orosz) Na początku była tylko mała szatnia z płyty betonowo-wiórowej. Problem próbowano rozwiązać rozstawiając tymczasowe namioty i prefabrykowane kabiny. (Kabiny – dzięki pracy społecznej – były później instalowane w większej liczbie.) Teren został zazieleniony, zamówiono także w Spółdzielni Rolniczej w Acs leżanki o rurowej konstrukcji i ławki ogrodowe. Firma ta dostarczała również różnokolorowe drewniane bransolety noszone wówczas przez gości na dowód opłacenia wstępu. W 1972 roku pracownicy w ramach prac społecznych posadzili 1051 tui. Posadzono również lipy i wierzby płaczące. Ruszył też serwis muzyczny, ale został on zaskarżony na piśmie przez sąsiadujących z kąpieliskiem naukowców. Wnioskowali oni, aby do godziny 16 w dni powszednie działały tylko – w uzasadnionych przypadkach – megafony.
Projekt miejskiego kąpieliska leczniczego sporządziło i koordynowało Przedsiębiorstwo Budowlano-Projektowe z Budapesztu. Ujęto w nim dwa już ukończone baseny uzdrowiskowe. Inżynierem, który najbardziej zaangażował się w sprawy kąpieliska był András Zsuffa. Projekty te zaprezentowano także na Międzynarodowych Targach Budapeszteńskich w 1969 roku. Według danych ONZ ujęcie wody w Mosonmagyaróvár było na piątym miejscu do zagospodarowania na Węgrzech. Projektanci byli gotowi do zaprojektowania dużego obiektu. W kierownictwie Rady nie było żadnej osoby obdarzonej dużym autorytetem, która widziałaby w uzdrowisku termalnym jakieś większe możliwości. Rada wojewódzka kilkakrotnie zmieniała swoje stanowisko w sprawie inwestycji. Dużym problemem było to, że choć miała środki na ambitne prace projektowe, to inwestycje i rozwój musiała realizować w ramach bieżących możliwości finansowych. Powstały dwie zasadnicze koncepcje ostatecznej realizacji obiektu. Według pierwszej budynek uzdrowiska miał powstać przy ulicy Kígyó. Zastosowano drugą koncepcję i zrezygnowano z połączonego kąpieliska zdrowotno-termalnego. W początkowym okresie możliwości finansowe miasta ograniczał fakt, że w tym samym czasie rozpoczęło ono budowę nowego szpitala na miejsce starego szpitala Karoliny. Wstrzymując po raz kolejny budowę często wymieniano szpital jako priorytet. Problem polegał na tym, że szpital został wybudowany na niewielkim terenie i nie mógł się tam zmieścić nowy budynek wodolecznictwa termalnego, jak to sugerowało Ministerstwo Zdrowia. Zachował się list Pála Pétera (z 23 kwietnia 1970 r.), zwracający uwagę dyrekcji na połączeniem terenu termalnego z obiektami sportowymi za Lajtą, z istniejącą ujeżdżalnią koni. Zaproponował on rozbudowę kortów tenisowych, kempingu, obiektów żeglarskich i wędkarskich. Miasto zleciło Przedsiębiorstwu Budowlanemu Rady Województwa Győr-Sopron opracowanie projektu wykonawczego 33,3-metrowego basenu. Lokalne biuro przedsiębiorstwa znajdowało się przy ulicy Fecske. Projekt inżynieryjno-wykonawczy został przekazany przez Károly’a Takácsa już w marcu 1969 roku.
Prace prowadził kierownik budowy Károly Ellenrieder. Trzeba było pokonać niedokładności projektowe, ograniczenia przepustowości i braki materiałowe, które dotyczyły również cementu i płytek. Nadzór prowadzony był przez Biuro Projektowe Budownictwa Lądowego. Wykonano betonowanie bezszwowe ze szczeliną dylatacyjną pośrodku. Tymczasem miasto postanowiło, że nie zadowoli się basenem o długości 33,3 m, ale „wymieni go” na basen sportowy o długości 50 m. To spowodowało przestój i znaczne opóźnienie prac. Basen został więc ukończony dopiero latem 1971 roku, o czym napisała gazeta Kisalföld 6 lipca 1971 roku. Według ówczesnych cen kosztował on miasto około 5 mln forintów. Zaproponowano również budowę trybuny, która jednak nie została zrealizowana. Pierwszy duży etap rozbudowy został zakończony w lipcu 1975 roku, kiedy to przekazano do użytku pawilon szatni o powierzchni 800 metrów kwadratowych. Niestety wielkość szatni ciągle pozostawała w tyle za rzeczywistymi potrzebami. Budynek wykonany z prefabrykowanych elementów zaprojektował Gábor Botos, pracownik rady miejskiej i znalazło się w nim również miejsce dla bufetu i pomieszczenia do wypoczynku. Charakterystyczne dla epoki jest to, że w momencie otwarcia żadna z socjalistycznych firm gastronomicznych nie podjęła się prowadzenia bufetu. W grudniu tego samego roku baseny zostały połączone 25-metrowym podgrzewanym korytarzem, co było ważnym dodatkowym udogodnieniem. Wykonawcą była Spółdzielnia Przemysłowa Hanság w Janossomorja. W tym czasie trzy dostępne baseny były jednocześnie czynne tylko w weekendy. Mały, mniejszy basen leczniczy z siedzeniami służył jako basen dla dzieci i był napełniany wodą tylko do połowy. Dzień wolny przypadał w poniedziałek. (Na lato wybudowano również płytki basen dla małych dzieci na miejscu obecnego 25-metrowego basenu, który został zamknięty przez nadzór sanitarny w 1982 roku, ponieważ nie można było prawidłowo rozwiązać odpływu wody. Zastąpiła ją piaskownica, a potem namiot piwny.)
Specjalistyczne badania medyczne wód termalnych regionu Mosonmagyaróvar dość szybko wyjaśniły, jakie choroby można tam leczyć. Eksperymentalny oddział zdrowotny funkcjonował od 1 lutego do 24 lipca 1967 r. z 18 łóżkami i małym, wyłożonym kafelkami basenem. Pacjenci kąpali się w wodzie o temperaturze 34-35oC, zwykle przez 15-20 minut co dwa dni. W tym czasie przebadano łącznie 117 pacjentów. Byli to głównie pacjenci z chorobami narządów ruchu, u których problemy kostno-stawowe udawało się pomyślnie leczyć. Opisano kilka pouczających przypadków powrotu do zdrowia pacjentów, którzy uprzednio odwiedzili inne uzdrowiska na Węgrzech. Woda pomogła również w przewlekłych, zapalnych chorobach stawów i mięśni oraz zaburzeniach narządów ruchu spowodowanych wypadkami. Wielu pacjentów ze złamanymi leczono tymi kąpielami. Rzadziej stosowano ją w leczeniu przewlekłych zapalnych stanów ginekologicznych, ale jej przydatność terapeutyczna została stwierdzona. Woda wdychana w postaci aerozolu została uznana za odpowiednią do stosowania w przypadkach zapalenia jam oskrzelowych, w leczeniu niektórych przypadków rozedmy płuc oraz w chorobach jamy nosowo-gardłowej i zatok obocznych nosa. (Procedura aerozolowa została opracowana w 1990 roku na oddziale pulmonologii miejscowego szpitala przez lekarzy: Gábora Juhásza, Tibora Kovácsa i Zsuzsanné Szalai Horváth)
Woda może być również stosowana w formie kuracji doustnej przy chorobach żołądka i jelit. W maju 1968 roku w Mosonmagyaróvár odbyło się sympozjum reumatologiczne, na którym uczestnicy mogli skosztować z butelkowanej wody leczniczej w wersji naturalnej i gazowanej. Choć smakowała ona specjalistom, a w następnym roku wydrukowano dla niej etykietę, lokalna firma produkująca wodę gazowaną ostatecznie zrezygnowała z jej butelkowania. Woda ta, o ciekawym smaku i zapachu, nie była wówczas uznawana za interesującą rynek. Można ją stosować głównie w leczeniu niedoboru i nadmiaru kwasów żołądkowych oraz zaburzeń jelitowych. Dzięki zawartości fluoru może być stosowany w profilaktyce próchnicy zębów u dzieci. Zawartość jodu pomaga przy niektórych zaburzeniach tarczycy i początkowym stadium miażdżycy naczyń krwionośnych. Ze względu na zawartość fluorków nie zaleca się długotrwałego spożywania więcej niż 3 dl dziennie.
W aktach miasta nie znaleźliśmy śladu rzekomego zainteresowania austriackiego inwestora eksploatacją wody termalnej. Wystąpił on do miasta o 15-letnią koncesję na budowę hotelu uzdrowiskowego. Oczywiście otrzymał odmowę, gdyż miasto było równie zdeterminowane, by zbudować uzdrowisko, jak w przypadku kąpieliska termalnego. Trzeba było opracować drugą wersję, według której kąpielisko lecznicze miało być połączone z utworzoną w 1961 roku łaźnią ludową. Początkowo rada chciała też utrzymać funkcję łaźni higienicznej. Odrzucono budowę w miejscu obecnego budynku wejścia do term, a zaproponowano tam motel. Z perspektywy czasu okazało się, że przyjęcie tej wersji kąpieliska zdrowotnego było złą decyzją. W tym czasie za łaźnią higieniczną znajdowała się jeszcze składnica drewna, która dopiero w 1974 roku została przeniesiona do parku przemysłowego. Plan zakładał stworzenie czterokondygnacyjnego uzdrowiskowego oddziału szpitalnego. Wskazywano, że po pomyślnym rozpoczęciu działalności można się spodziewać dalszej rozbudowy. Wszystko było przygotowane do realizacji, plany dużym nakładem pracy dostosowano do funkcji medycznej, ale nie zostały one zrealizowane z powodu braku środków finansowych. Budowa hotelu w sąsiedztwie, na początku ulicy Kossutha, została odwołana. W końcu jednak powstało tu małe kąpielisko lecznicze, a właściwie wydzielone ambulatorium specjalistyczne. Plany tej przebudowy sporządziło również Biuro Projektów Rady Narodowej. Maszynownia została przeniesiona do piwnicy, a na parterze pomieszczono część leczniczą i pralnię. W 1971 roku wodę termalną doprowadzono rurociągiem do ulicy Bakó przez Károlyliget, a 1 czerwca 1972 roku otwarto termalne ambulatorium reumatologiczne i regionalną klinikę fizjoterapii. Eksploatowano tam mały basen i sześć wanien. Były tam kąpiele z obciążeniem, tangentor (podwodny masaż strumieniowy), łaźnia elektryczna, inhalatorium i galwanoterapia wielokomorowa.
Sprzęt był dobry jak na tamte czasy. Kadra specjalistyczna została przeszkolona na kursach prowadzonych przez Krajową Dyrekcję Łaziebnictwa (ORFI). Zabiegi były opłacane przez fundusz ubezpieczeń zdrowotnych, wtedy jeszcze w stu procentach. Lekarz był zatrudniony przez szpital. W 1976 roku dr Pál Péter wyjechał do Győr i przez pewien czas w miejscowym kąpielisku zdrowotnym nie było lekarza specjalisty. Od 1983 roku wydzielone stanowisko pracy objęła Ibolya Szakács, specjalista reumatolog. Już w jej czasach stosowano okłady błotne z wykorzystaniem osadów z Hévíz. Urządzenia były eksploatowane przez Przedsiębiorstwo Wodociągów Győr i Okolic do 1980 roku, kiedy to zostały przekazane Przedsiębiorstwu Gospodarki Komunalnej. Przedsiębiorstwo planowało przenieść ten niewielki obiekt na teren kąpieliska termalnego. Nie było np. miejsca na fizykoterapię, a usługi ograniczyły się do pedicure, równolegle trzeba było zatrudnić mechanika, ale było to uzasadnione względami technicznymi. (Rurociąg o długości 1,6 km kilkakrotnie ulegał awarii, raz zalewając dyrektorskiego Volkswagena. Podczas pęknięcia rury w piwnicy „utonęło” archiwum firmy Flexum.) Później okazało się, że ta nieruchomość dobrze nadaje się do sprzedaży i wykorzystania. Późniejsze kierownictwo miasta i szpitala nie widziało większych możliwości dalszego rozwoju usług medycznych. Z zachowanej korespondencji z ministerstwem wynika, że następcy Sándora Kovalszky’ego, przewodniczącego rady: János Bedő i Antalné Makkos nie zajmowali się losem kąpieliska. Teren wokół budynku został zabudowany. W kwietniu 1999 roku usługi lecznicze zostały przeniesione do nowego budynku wejściowego kąpieliska termalnego. Od września tego roku poradnia reumatologiczna działała w przychodni specjalistycznej. (Nie ma znaczenia, dokąd ma ona wystawić skierowanie na kąpiele, więc grupy emerytów udają się do Zalakaros i Hajdúszoboszló.) Dwaj lekarze pracujący w uzdrowisku są opłacani przez firmę, a nie szpital, i zajmują się prywatnymi pacjentami. Warunki tutaj są lepsze, ale ceny są wyższe niż w poprzednim miejscu. Skierowani przez specjalistów pacjenci mają zapewnione przepisane zabiegi z wykorzystaniem nowego sprzętu i wyszkolonego personelu, z uwzględnieniem częściowej refundacji.
Możliwość uruchomienia tej sekcji istniała już w 1972 roku, ale włodarze miasta tego nie poparli. Klub sportowy Városgazdálkodási Vállalat SE, później Flexum SE, został założony 1 lutego 1977 roku. Wcześniej w mieście funkcjonowała już sekcja pływacka prowadzona przez firmę MOFÉM, która wybudowała bazujący na zimnej wodzie z Łajty – dziś już nieistniejący – ośrodek wodny i sportowy. Ponadto można było się kąpać i pływać w mieście, wzdłuż Dunaju Moszońskiego i w Báger. Rada zajmowała się również tą sprawą i możliwościami rozwoju. Od tego czasu nie poczyniono jednak żadnych postępów. Trenerem sekcji został József Csillag, który studiował w MOFÉM pod kierunkiem Jánosa Pintéra i od czasu wybudowania basenu pracował tam jako ratownik. (Drugi ratownik, Ferenc Szokoli, będąc wielkim zwolennikiem szachów, zapraszał poważnych mistrzów tego sportu do term na zawody symultaniczne). 10-godzinna nauka pływania dla dziecka kosztowała wtedy 100 forintów. Sekcja była wspierana przez firmę, początkowo kwotą 30 tys. forintów rocznie. Pierwszym lekarzem sportowym był dr László Vörös. Kolorami sekcji jest niebieski i biały, więc Zakłady Dziewiarskie uszyły dla członków sekcji ubiory w tym kolorze. Członkowie sekcji młodzieżowej mieli treningi rano i po południu i uczestniczyli w krajowych mistrzostwach grupy wiekowej, na których udało im się zakwalifikować do grona ośmiu najlepszych drużyn. Powstały regionalne zawody o nazwie Puchar Óvár, na które przyjeżdżali młodzi sportowcy z miast północno-zadunajskich. Później wyjeżdżali także za granicę. Wychowało się tu kilkoro pływaków klasy krajowej (Péter Hacker, Angéla Jorik, Szabolcs Zoltán). To właśnie tam swoją karierę rozpoczęła Edina Gangl, obecna bramkarka reprezentacji Węgier w piłce wodnej.
Odbywają się rodzinne spotkanie świąteczne i wielkanocne. 1 maja sportowcy przemaszerowali z transparentem ulicą Fő, dzieląc się swoimi wspaniałymi osiągnięciami. Umieszczono ich w położonym na terenach wywłaszczeniowych domu Pulay-ów, później także w domu Kósz-ów, gdzie mogli się przebierać, trenować i spotykać oddzielnie od gości łaźni. Celem miasta było nakłonienie dzieci ze szkół podstawowych do nauki pływania. Dlatego – przy społecznym zaangażowaniu – w 1978 roku otwarto basen edukacyjny w szkole nr 11 przy ulicy Gyárfás. Entuzjastyczni nauczyciele i rodzice przyprowadzili też do miasta dzieci z okolicznych szkół, a najlepsze z nich zostały wybrane do sekcji. Latem dla osób niezrzeszonych zorganizowano bezpłatne półkolonie pływackie, w których przez cały czas brało udział co najmniej 45 dzieci. Dziennikarz Vilmos Hámor napisał w gazecie Kisalföld, że dzieci nie chcą wracać wieczorem do domu. Oprócz pływania spędzały one czas jeżdżąc na koniach, zwiedzając muzeum i młyn oraz odbywając wycieczki po mieście i okolicy. Bawiły się na drewnianych elementach placu zabaw, wykonanych przez ratownika w ramach prac społecznych. Można było grać w piłkę w pomieszczeniu odizolowanym ścianami z desek, nie przeszkadzając gościom. Rozwinęło się pływanie terapeutyczne, później nazwane rekreacyjnym. Zajmowano się również osobami dorosłymi. Uczyli się tu także pracownicy elektrowni w Dunakiliti. Podczas ostatecznej prywatyzacji w 2005 r. w umowie pozostawiono zapis, że sekcja ma nadal funkcjonować. Dzisiejsi ratownicy kontynuują nauczanie pływania.
W lutym 1976 roku łaźnie zostały przekazane z bezpośredniego zarządu wydziału technicznego Rady do Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. Od miejscowej jednostki Przedsiębiorstwa Wodociągów Győr i Okolic przejęto również warsztat mechaniczny. (Od 1983 roku spółka zarządzająca zmieniła nazwę na Przedsiębiorstwo Komunalne Flexum. Po zmianie ustroju przekształciła się w Flexum SA. Od roku 2007 Flexum termelő és Szolgáltató Zrt.) Firmą kierował wówczas dr Zoltán Szeredi, prawnik-ekonomista, który przeszedł w poprzednim roku z miejscowej fabryki tlenku glinu. To właśnie w tym czasie firma zaczęła podejmować nowe działania. Na przykład w 1976 roku firma przejęła od wydziału technicznego miejscową kopalnię żwiru i piasku. Nowy dyrektor powiedział Komitetowi Wykonawczemu Rady Miejskiej, że dochody z tej działalności zrekompensują utratę kąpieliska. Przedsiębiorstwo wykorzystywało wodę termalną również do innych celów. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych rozwinęła ogrodnictwo. W nowym centrum miasta starała się zapewnić stałą dostawę ciepłej wody poprzez wymienniki ciepła (budynek Gelka, przedszkole nr 2, mieszkania). Nowy okres rozwoju kąpieliska rozpoczął się od wymiany urządzeń technicznych. W 1977 roku maszynownia została przeniesiona z centrum na narożnik ograniczony ulicą Kolbai i ogrodzeniem uczelni. W 1980 roku wywłaszczono położony od strony Lajty dom Pulay-ów i przylegające do niego puste działki. W 1986 roku przyszła kolej na położony na północ od nich dom Kósz-ów i pustostany w jego otoczeniu. Dzięki temu powierzchnia kąpieliska zwiększyła się do 3,5 ha. W 1980 roku firma rozpoczęła budowę basenu treningowego o długości 33,3 metra obok dużego basenu sportowego. Basen został zaprojektowany zgodnie z planami Biura Projektów Budowlanych. Został on oddany do użytku 24 lipca, a otwarty dla publiczności 10 sierpnia 1981 roku. W 1983 roku powierzchnię o wymiarach 27×40 metrów przykryto samonośną plandeką systemu amerykańskiego, co było wówczas unikalnym na skalę krajową rozwiązaniem. Montaż dachu SPANDONE był nie lada wyzwaniem dla zespołu. W tych latach zespołem projektowym firmy kierował Endre Hunyaddobrai, a działem inżynieryjnym Ferenc Knausz. Istniejące baseny otrzymały nową fugę żywiczną, która nie przepuszczała wody. W latach 1980-tych kąpielisko odwiedzało 500 osób dziennie, a w letnie niedziele liczba ta sięgała trzech tysięcy.
Łączna liczba odwiedzających osiągnęła już ćwierć miliona. Nowością była rosnąca liczba gości z sąsiedniej Austrii i Czechosłowacji. Austriaccy emeryci stali się stałą publicznością. W tym czasie większość osób przybywających od naszego północnego sąsiada była węgierskojęzyczna. Liczba gości zagranicznych przekroczyła już liczbę gości krajowych. Istniały dwa systemy biletowe, mieszkańcy miasta mogli wejść taniej. Przy ulicy Kígyó zainstalowano nowy budynek kas. Mieścił się w nim salon fryzjerski, manicure i pedicure, lokal gastronomiczny oraz sklep spożywczy. Można było do nich wejść od strony ulicy i z kąpieliska. Goście – na terenie uzdrowiska – mogli posiedzieć na północ od wejścia, gdzie posadzono tuje. Budynek został wybudowany przez własny zespół budowlany firmy Flexum w 1981 roku. W 1986 roku po przebudowie domu Pulay-ów otwarto restaurację Termál II kategorii na 140 osób. Prace zostały wykonane w całości przez firmę Flexum – od projektu (inżynier Sándor Nagy) do realizacji. Środki na drugi etap rozwoju zostały pokryte ze środków własnych spółki prowadzącej wiele rodzajów działalności. W 1983 roku podwojono powierzchnię użytkową budynku szatni, a w 1981 roku odbudowano ogrzewany korytarz. Od 1983 roku w kąpielisku można także korzystać z sauny. Firma zatrudniła również jednego, a następnie dwóch masażystów.
Kąpielisko doczekało zmiany ustroju w trudnych warunkach. Roczna dotacja państwowa w wysokości 2,5 mln forintów została wycofana i nie było funduszy na rozwój. W 1992 roku majątek Flexum został podzielony i przekształcony w spółkę akcyjną. 67 procent udziałów objęło miasto, 29 procent trafiło do fundacji pracowniczej, a 4 procent do samorządów gmin wiejskich. Niektóre części dużej firmy, zatrudniającej blisko tysiąc osób, usamodzielniły się. Pracownicy wzięli w dzierżawę lub wykupili wiele drobnych części firmy. Niektóre podstawowe zakresy działania pozostały własnością miasta pod inną nazwą. Ostatni kierownik, Béla Markó i pracownicy utworzyli spółkę Termál Kereskedelmi és Szolgáltató Kft. aby kontynuować działalność kąpieliska. Firma płaciła 7-8 mln forintów rocznie za wynajem, a także opłacała koszty działalności. Firma, która miała niewielki kapitał zakładowy (5,3 mln forintów), próbowała zagospodarować wszystkie środki i rozpoczęła działania rozwojowe. Obok basenu o długości 33,3 m w 1993 roku dodano ogrzewane kabiny. Ogrzane zostały również starsze kabiny. W 1997 roku na terenie od strony Lajty urządzono kemping na pięćdziesiąt samochodów. W 1993 roku szatnia otrzymała poddasze, aby zapewnić miejsce do odpoczynku. Na terenie kąpieliska ustawiono dystrybutory z wodą pitną. Kąpielisko dążyło do rozwinięcia działalności – wcześniej zaniedbanej – w zakresie promocji turystycznej. Firma za swoje inwestycje w kąpielisko otrzymała jedną piątą udziałów własności w obiekcie. Rozpoczął się pierwszy etap budowy Hotelu Aqua, zaplanowanego w obrębie ogrodzeń obok restauracji Termál. Został on ukończony w 1998 roku. W kwietniu 1999 roku otwarto budynek wejściowy o wartości zbliżonej do miliarda forintów, częściowo sfinansowany z przedsprzedaży udziałów. W związku z tym kąpielisko jest obecnie wspólnotą i objęte jest 108 księgami wieczystymi. Pogorszyły się relacje między dyrektorem Zoltánem Szeredi a dyrektorem zarządzającym Bélą Markó.
Zaczęło się od tego, że dyrektor spółki akcyjnej nie podpisał kolejnej 3-letniej umowy najmu restauracji, czym zakwestionował zdolność kredytową spółki z o.o. Kontrowersje te zapoczątkowały długą serię spraw sądowych, które trwały do 2004 roku i trafiły aż do Sądu Najwyższego. Flexum wygrało, ale prawdziwym przegranym była sprawa kąpieliska. W tamtych latach przekazano dość znaczne środki na rozwój kąpielisk termalnych. Oczywiście w czasie procesu nie było możliwości ubiegania się o środki centralne na projekty. W 2002 roku wymieniono jedynie zewnętrzne pokrycie dachu Spandone. (Dla porównania: Sárvár zastąpił mniejsze kąpielisko nowym, wybudowanym obok starego za miliardową dotację, a potem dobudowano tam kilka dużych hoteli. Dlatego roczny podatek turystyczny jest tam teraz o rząd wielkości wyższy, 15 milionów w porównaniu do 300 milionów) Właściciel większościowy, samorząd gminy Mosonmagyaróvár, po prywatyzacji nie był w stanie podejmować autonomicznych decyzji. Po sprawie sądowej i wielu głosowaniach zrezygnował ze swoich udziałów. Zostały one przekazane za połowę szacowanej wartości (1,2 mld forintów). Prywatna firma intensywnie kontynuowała rozwój kąpieliska, dodając Aqua Hotel (2006), ukończony przed procesem sądowym oraz nowy budynek uzdrowiska termalnego (2009). Trzygwiazdkowe hotele uzdrowiskowe, każdy z 60 łóżkami, są dobrze zintegrowane z kompleksem uzdrowiskowym. Basen sportowy został zastąpiony trzema małymi basenami wellness z ciepłą wodą. Inwestycje te wzmocniły uzdrowiskowy charakter kąpieliska. Po zabudowaniu 50-metrowego basenu uzdrowisko nie posiadało otwartego basenu pływackiego. Tę lukę miał wypełnić zbudowany przez spółkę Jáger Kft. i uruchomiony w maju 2008 roku 25-metrowy basen treningowy, w którym zastosowano technologię cyrkulacji wody. Taka woda ma przyjemniejsze działanie na skórę. Przebudowa wnętrz wciąż trwa. 17 listopada 1940 roku zainaugurowano działalność nowego zespołu saunowego z czterema kabinami fińskimi, kabiną parową, dwoma basenami Kneippa ze żwirem i dwoma basenami do zanurzania. Uzdrowisko przyjmuje gości każdego dnia w roku, z których jedna czwarta to miejscowi.
Ten rok to kamień milowy w historii uzdrowiska. Rozbudowa rozpoczęła się już w drugim kwartale 2018 roku. Rok 2019 to rok zmian i rozwoju. Odnowiono sekcję leczniczą i basen leczniczy. Wygląd zewnętrzny i wnętrza kąpieliska wspaniale się prezentują. Pierwszy etap budowy Królestwa Dzieci został przekazany do użytku w sierpniu 2019 roku, a latem 2020 roku powiększył się o dodatkowy basen. Rozpoczął się również remont Aqua Hotelu Termál, który jest częścią kąpieliska. W drugiej połowie 2020 roku powstanie zupełnie nowy Świat Saun. Cały kompleks zyska także nowy wygląd. Otwarte na początku roku hotele Aquasol Resort**** i Thermal Hotel ***Superior Mosonmagyaróvár, które są również częścią naszego konsorcjum należą do najlepszych hoteli w mieście pod względem wyposażenia i jakości.